داستانی ازیک دلباخته یک عاشق عاشقی که هیچوقت عشق خودراجزازراه چشم لمس نکرد

چشماشو بست و مثل هر شب انگشتاشو

کشيد روی دکمه های پيانو .

صدای موسيقی فضای کوچيک کافی شاپ رو پر کرد .

روحش با صدای آروم و دلنواز موسيقی , موسيقی که خودش خلق می کرد اوج می گرفت .

مثه يه آدم عاشق , يه ديوونه , همه وجودش توی نت های موسيقی خلاصه می شد .

هيچ کس اونو نمی ديد .

همه , همه آدمايي که می اومدن و می رفتن

همه آدمايي که جفت جفت دور ميز ميشستن و با هم راز و نياز می کردن فقط براشون شنيدن يه موسيقی مهم بود .

از سکوت خوششون نميومد .

اونم می زد .

غمناک می زد , شاد می زد , واسه دلش می زد , واسه دلشون می زد .

چشمش بسته بود و می زد .

صدای موسيقی براش مثه يه دريا بود .

بدون انتها , وسيع و آروم .

يه لحظه چشاشو باز کرد و در اولين لحظه نگاهش با نگاه يه دختر تلاقی کرد .

يه دختر با يه مانتوی سفيد که درست روبروش کنار ميز نشسته بود .

تنها نبود ... با يه پسر با موهای بلند و قد کشيده .

چشمای دختر عجيب تکونش داد ... یه لحظه نت موسيقی از دستش پريد و يادش رفت چی داره می زنه .

چشماشو از نگاه دختر دزديد و کشيد روی دکمه های پيانو .

احساس کرد همه چيش به هم ريخته .

دختر داشت می خنديد و با پسری که روبروش نشسته بود حرف می زد .

سعی کرد به خودش مسلط باشه

يه ملودی شاد رو انتخاب کرد و شروع کرد به زدن .

نمی تونست چشاشو ببنده .

هر چند لحظه به صورت و چشای دختر نگاه می کرد .

سعی کرد قشنگ ترين اجراشو داشته باشه ... فقط برای اون .

دختر غرق صحبت بود و مدام می خنديد .

و اون داشت قشنگ ترين آهنگی رو که ياد داشت برای اون می زد .

يه لحظه چشاشو بست و سعی کرد دوباره خودش باشه ولی نتونست .

چشاشو که باز کرد دختر نبود .

يه لحظه مکث کرد و از جاش بلند شد و دور و برو نگاه کرد .

ولی اثری از دختر نبود .

نشست , غمگين ترين آهنگی رو که ياد داشت کشيد روی دکمه های پيانو .

چشماشو بست و سعی کرد همه چيزو فراموش کنه .

....

شب بعد همون ساعت

وقتی که داشت جای خالی دختر رو نگاه می کرد دوباره اونو ديد .

با همون مانتوی سفيد

با همون پسر .

هردوشون نشستن پشت همون ميز و مثل شب قبل با هم گفتن و خنديدن .

و اون برای دختر قشنگ ترين آهنگشو ,

مثل شب قبل با تموم وجود زد .

احساس می کرد چقدر موسيقی با وجود اون دختر براش لذت بخشه .

چقدر آرامش بخشه .

اون هيچ چی نمی خواست .. فقط دوس داشت برای گوشای اون دختر انگشتای کشيده شو روی پيانو بکشه .

ديگه نمی تونست چشماشو ببنده .

به دختر نگاه می کرد و با تموم احساسش فضای کافی شاپ رو با صدای موسيقی پر می کرد .

شب های متوالی همين طور گذشت .

هر روز سعی می کرد يه ملودی تازه ياد بگيره و شب اونو برای اون بزنه .

ولی دختر هيچ وقت حتی بهش نگاه هم نمی کرد .

ولی اين براش مهم نبود .

از شادی دختر لذت می برد .

و بدترين شباش شبای نيومدن اون بود .

اصلا شوقی برای زدن نداشت و فقط بدون انگيزه انگشتاشو روی دکمه ها فشار می داد و توی خودش فرو می رفت .

سه شب بود که اون نيومده بود .

سه شب تلخ و سرد .

و شب چهارم که دختر با همون پسراومد ... احساس کرد دوباره زنده شده .

دوباره نت های موسيقی از دلش به نوک انگشتاش پر می کشيد و صدای موسيقی با قطره های اشکش مخلوط می شد .

اونشب دختر غمگين بود .

پسربا صدای بلند حرف می زد و دختر آروم اشک می ريخت .

سعی کرد يه موسيقی آروم بزنه ... دل توی دلش نبود .

دوست داشت از جاش بلند شه و با انگشتاش اشکای دخترو از صورتش پاک کنه .

ولی تموم اين نيازشو توی موسيقی که می زد خلاصه می کرد .

نمی تونست گريه دختر رو ببينه .

چشماشو بست و غمگين ترين آهنگشو

به خاطر اشک های دختر نواخت .

...

همه چيشو از دست داده بود .

زندگيش و فکرش و ذکرش تو چشمای دختری که نمی شناخت خلاصه شده بود .

يه جور بغض بسته سخت

يه نوع احساسی که نمی شناخت

يه حس زير پوستی داغ

تنشو می سوزوند .

قرار نبود که عاشق بشه ...